Τα πράγματα στις κούτες και...

...ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ!

Αποφάσισα να αλλάξω σπίτι και ζωή.

Να γίνω ακόμα πιο φλύαρος και να πιω ακόμα περισσότερο καφέ.

Αν και σε περίοδο δύσκολη σας περιμένω εδώ:

http://aiolosm.wordpress.com/

Τα λέμε σε λίγες ημέρες.

Κι εγώ

Τελικά άρχισα να αγγίζω κάτι από την ψυχοσύνθεση του κου Βαρετού. Μετά από μήνες ανάλυσης (γι' αυτο απουσιάζω τόσον καιρό) μου φαίνεται πως κατάφερα να βγάλω πορίσματα για την ψυχολογία του διάσημου αυτού bloger. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά άρχισα και να επηρεάζομαι σε μεγάλο βαθμό. Γι' αυτό λοιπόν δηλώνω πως κι εγώ βαριέμαι. Και μάλιστα θανάσιμα.

Δεν μπορώ να με καταλάβω...

Τελικά πρέπει να είμαι πολύ παραξενιάρης τύπος για να ανεβάζω τέτοια posts. Τι θέλω και τα σκαλίζω ρε τα πράγματα, καλά δεν κάθομαι στα αυγά μου και στον υπολογιστάκο μου σερφάροντας αδιάφορα πότε στο musicheaven.gr, πότε στα φιλικά-και όχι μονο- blogs και πότε ψάχνοντας στα πυρ του πυρ...;

Αποφάσισα να μην τοποθετηθώ και πασαρω τη σκατοδουλειά σε εσάς.

Λοιπόν δείτε αυτό: http://natela-veria-gr.blogspot.com/ και σας παρακαλώ θέλω τα σχόλιά σας μετά από κανα μισάωρο σκέψης.

Αν ακούς απόψε...

...τάξε μου μια εκδρομή στη θάλασσα κι εγώ υπόσχομαι να σου χαρίσω την πιο ζεστή μου Κυριακή...

Το παράθυρο

Το παράθυρο ήταν στη θέση του. Και η πόρτα. Και τα πατζούρια και το φως που πάντα έβγαινε από μέσα με την ίδια ακριβώς διάθεση. Και ολόκληρο το σπίτι ήταν στη θέση του. Άλλα είναι που άλλαξαν θέση. Λίγα αλλά μεγάλα. Έφτασε με το αυτοκίνητο απ' έξω μα δε στάθηκε. Ανεπαρκής ο φόβος του, μα φόβος. Ανέβηκε την απέναντι ανηφόρα που έφτανε ως την εκκλησία, εντόπισε από μακριά το παράθυρο και τράβηξε χειρόφρενο. Ποτέ δεν κατάφερε να ξεφύγει από τις αναμνήσεις που τον κυνηγούσαν. Κάργιες αναμνήσεις, ποτέ δεν του έφερναν χαρά στο τέλος. Άναψε τσιγάρο κι έσβησε τα φώτα. Ένα λευκό αυτοκίνητο με σβηστές σειρήνες πέρασε αδιαφορώντας για το παράξενο της παρουσίας ενός ξένου αυτοκινήτου στη γειτονιά. Ε και; Το παράθυρο ήταν ακόμη αναμμένο και ακίνητο. Από κάτω η πόρτα ερμητικά κλειστή λες και το σπίτι ολόκληρο κοιμόταν εκτός από το παράθυρο. Ρούφηξε λίγο καπνό και τον ελευθέρωσε στη θέση του συνοδηγού. Άδεια. Άδεια εδώ και πολύ καιρό. Άδεια και σιωπηλή, μελαγχολική και κρύα. Η ζώνη στη θέση της μαζεμένη. Το κάθισμα πίσω πίσω όπως άλλοτε. Άλλα είχαν αλλάξει. Κοίταζε το παράθυρο και θυμήθηκε την εικόνα της εκκλησίας να είναι η μόνο φωτεινή παρουσία έξω από εκείνο το δωμάτιο. Μέσα, ήταν δύο. Όχι, μία. Ψέματα, δύο ενωμένες σε μία που έλαμπε κάτω από τα σκεπάσματα. Και η εκκλησία απ' έξω τότε. Τώρα αυτός απ' έξω. Τίναξε τη στάχτη από το παντελόνι του και άναψε άλλο ένα. Ο δρόμος ο άλλοτε μακρινός, ο άλλοτε απρόσωπος τώρα σα να τον κοιτάει και να χασκογελά. Ποτέ δεν τα είχε καλά με τους δρόμους όταν εκείνοι ήταν της επιστροφής. Κι εκείνος ο δρόμος δίπλα του ήταν κατηφορικός. Κάποια στιγμή, θες να τρεμόπαιξε το μάτι του, θες να ήταν ο αέρας που σκούντηξε το πατζούρι, το φως τρεμόπαιξε. Κι εκείνος σκέφτηκε πως ήταν εκείνη που σηκώθηκε απ' το κρεβάτι και περπάτησε μέχρι την ντουλάπα. Σκέφτηκε πως ήταν εκείνη που σηκώθηκε από το κρεβάτι αναζητώντας το τηλέφωνο για ένα ξαφνικό μήνυμα, για μια ξαφνική και μικρή γαλήνη. Σα σφηνάκι από χυμό. Σαν μια σταγόνα από βροχή μέσα στον Αύγουστο.

Τελείωσε το τσιγάρο κι έβαλε μπρος. Η μηχανή είχε παγώσει σαν το κάθισμα του συνοδηγού. Κι αν πατούσε το πετάλι, ήξερε πως δε θα ζέσταινε ποτέ. Ήξερε πως το φως δε θα τρεμόπαιζε ξανά. Πως η ζώνη θα ήταν κρύα και η εκκλησία Λίγο πιο πέρα ολόκληρη χωρίς να φιλτράρεται στο τζάμι. Και ο δρόμος χασκογελούσε. Και η νύχτα είχε πάρει κι αυτή το δρόμο της.

(Εμπνευσμένο. Μπορεί κι εν μέρει αληθινό. Δεν είμαι σίγουρος)

Όπως και να' χει

Γυρνάω το κεφάλι να συλλάβω την εικόνα της. Αιώνες στο ίδιο σημείο μου μοιάζει σα να έχει πιαστεί. Και το χειρότερο, όσες φορές κι αν τη σκαρφαλώσω πάλι δεν καταφέρνω να την κάνω να ξεμουδιάσει. Να την αρπάξω και να τη βγάλω μία βόλτα, να της χτυπήσω την πλάτη με συμπάθεια, να την πιάσω από το χέρι και να κατέβουμε να δει κι αυτή λίγο από κοντά τη θάλασσα. Όσοι την αγάπησαν, εκτιμώ, θα είχαν το ίδιο πρόβλημα, μόνο που θα το εξέφραζαν αλλιώς. Άλλος θα ήθελε να της δώσει λεφτά για να τη δει στολισμένη και καλοφτιαγμένη- σκέτη κοκκέτα. Εκείνη να μαγνητίζει τα επίδοξα βλέμματα μέσα στη νύχτα της Αθήνας, να της σφυρίζουν οι περαστικοί κι εκείνος να καμαρώνει που μόνο αυτός την κατάφερε έτσι. Άλλος θα της έγραφε ποιήματα και θα της κρέμαγε λουλούδια να τη δει να ανθίζει μαζί με την άνοιξη. Ίσως και να της έπαιζε και λίγη μουσική με το βιολί του στα σκαλάκια εκεί στα προπύλαια ή στη σημαία που βλέπει το βορρά. Άλλος απλά θα την αγνάντευε μερόνυχτα στα μάτια.

Όπως και να' χει είναι σκληρό. Και άδικο συνάμα. Να αγαπάς τόσο πολύ, να τα ζωγραφίζεις όλα στο χρώμα της κι εκείνη να είναι συνεχώς μουδιασμένη και ακίνητη, στο ίδιο πάντα μέρος, με το ίδο πάντα βλέμμα. Να κολυμπάει στα φώτα χίλιων δρόμων και να πιστεύει πως ήρθε η ώρα της να βρει αυτό που της αξίζει. Προφανώς κάπου αλλού. Για σένα όμως, δεν αλλάζουν αυτά. Για σένα θα είναι πάντα στο ίδιο μέρος.

Βρέξε Θεέ μου...

...όσο μπορείς. Εξάλλου οι αγάπες της νύχτας είναι οι πρώτες που πεθαίνουν.

Γιατρέ;

Κατά την περίοδο της χρόνιας κατάληψης της σχολής μου συνέβησαν κάμποσα παρατράγουδα. Ένα από αυτά είναι και το ότι ξεκίνησα διάβασμα. Μην τρομάζετε αθώοι και κοινοί θνητοί. Δεν εννοώ διάβασμα της σχολής (έλεος), αλλά λογοτεχνικών βιβλίων, περιοδικών, διαδικτυακών θέσεων κλπσκ. Αλλά κυρίως λογοτεχνικών. Έτσι, ενώ η σχολή μου είναι κλειστή περίπου τρεις εβδομάδες εγώ κατάφερα και διάβασα έναν Αλχιμιστή, έναν Σιντάρτα, μία γυναίκα που πέθανε δύο φορές, ένα αγγιγμα του χρόνου, μία μπλε ώρα και κατάφερα να φέρω εις πέρας ένα λάθος τρένο για πολλοστη φορά, ένα τρύπιο ταβάνι, τη συμπαθέστατη τρέλα και παράνοια της Κατερίνας μέσα από την Οδύσσεια και ένα τέυχος της Λέξης (εκείνο με τον Ελύτη-το άλλο βγήκε ή ακομα;). Τώρα βέβαια είμαι να επιλέξω ανάμεσα σε δύο άλλους άθλους: Τον καιρό των Χρυσανθέμων του κου Ελευθερίου ή την Ανατροπή του κου Θέμελη. Εν τω μεταξύ σφήνα μπαίνει και ο Έκο με το νησί της προηγούμενης ημέρας το οποίο έκλεψα από τη Φ επειδή μου άρεσε το εξώφυλλο (στην ουσία των πραγμάτων πάντα).

Γιατρέ είμαι σοβαρά;

Ξερετε...

...εμένα μου τη σπάει Κυριακάτικα να τραβιέμαι μες στη λαοθάλασσα, να εισπνέω δακρυγόνα από τους "όμοιούς" μου, να πληρώνω 3 ευρώ τα πατατάκια Τσακίρης (τα κόκκινα), να με χουφτώνουν τα μπατσικά για έλεγχο, να με πατά κάθε κυρέτζο με τακούνι που τη σέρνει ο άντρας της για να πληρώσει τα χθεσινοβραδινά της τερτίπια, να τρώω στη μάπα τον κολλητό του πατέρα που δε συμπάθησα ποτέ για 4 ολόκληρες ώρες, να στερούμαι την εκδρομή στα Χανιά που είχα τάξει τόσες φορές στον εαυτό μου (θα έφευγα την Πέμπτη κανονικά), να πληρώνω 40 ευρόπουλα και τελικά στην κοιλιά μου να χωνεύει ένα φτηνιάρικο, άνοστο και απογοητευτικό ΣΠΑΜ!

Έλεος, για τόσο χαζούς μας περνάνε πια;

Τα πέντε μου

Αποδεχόμενος την πρόσκληση από τον κο Ιππότη της κάθε νύχτας μας, θα γράψω κι εγώ πέντε δικά μου. Αφενός γιατί μου έκανε πάσα ένας καθημερινός σύνδεσμος με τη νύχτα και τα όνειρα και αφετέρου γιατί...είναι μόδα. Μη φανταστείτε και σπουδαίες αποκαλύψεις. Ρωτήστε και τη Μ.

(1)Είμαι μεγάλος λάτρης της ελληνικής μουσικής. Τόσο μεγάλος που όταν οι φίλοι μου άκουγαν 24 ώρες Sabbath, Scorpions, Metalica, Maiden, Stones, Zepelin, Floyd και μύριους άλλους εγώ φτιαχνόμουν με Πυξ Λαξ, Αλεξίου, Μητροπάνο, Πασχαλάκη και Κατσιμίχες. Πιστεύω ότι και από μουσικής και από στιχουργικής άποψης έχουμε απίστευτο πλούτο. Τώρα, μετά από τόσο ψάξιμο στα ελληνικά, έχω μείνει αμόρφωτος στα "βαρβαρικά" και μπορώ με αμηχανία να πω ότι προσφάτως ανακάλυψα τον chris de burg από σπόντα. Από ελληνικά...ρωτήστε με ότι θέλετε.

(2)Η σχέση μου με τον ύπνο και τον καφέ είναι και οι δύο ξεχωριστές. Για τον μεν ύπνο θα μπορούσα να θυσιάσω το φαΐ δύο ημερών (!) για τον δε καφέ ακόμα και τον ύπνο. Είναι και οι δύο σχέσεις πάθους.

(3)Από παιδάκι του γυμνασίου (άντε κι έκτη δημοτικού) έκανα παρέα με κορίτσια. Όλως περιέργως ένιωθα ότι απείχα πολύ από τα αγόρια του κύκλου μου κι έτσι σπανίως τους μίλούσα για γκόμενες και γενικότερες ανησυχίες. Ας είναι καλά οι κολλητές που άκουγαν με ενδιαφέρον ποιά ήταν στο στόχαστρο τον επόμενο μήνα (ποτέ στις ίδιες για τις ίδιες). Σήμερα, πιστεύω ακράδαντα ότι δύσκολα ένας άντρας στην ηλικία μου μπορεί να ερωτευτεί γυναίκα δυνατότερα και περισσότερο από εμένα. Άρα, μπαμπάδες που βλέπετε στο γυμνάσιο τους γιούς σας να συναναστρέφονται πολύ με κοριτσάκια μην ανησυχείτε. Εκτός κι αν έχετε κι άλλες ενδείξεις...

(4)Λατρεύω την Κύθνο, νησί των Κυκλάδων. Αν και δεν έχω αίμα να μοιράσω με αυτό τον τόπο, τον νιώθω σαν δεύτερη πατρίδα μου. Αν έχουμε κανένα Θερμιώτη στην παρέα, ας δώσει το παρόν. Θα με χαροποιήσει πολύ.

(5)Έχω πολλά όνειρα. Ένα από τα μεγαλύτερα είναι κάποτε να κάνω συστηματικά (όχι απαραίτητα σε επαγγελματική βάση) ραδιόφωνο. Στο παρελθόν ασχολήθηκα για ένα καλοκαίρι με τα ερτζιανά, αλλά οι μαθητικές υποχρεώσεις του λυκείου το έκοψαν νωρίς. Αυτός ο έρωτας για το ραδιόφωνο ίσως να είναι μικρότερος από εκείνον που τρέφω για το γυναικείο φύλο αλλά σίγουρα μεγαλύτερος και από του καφέ και από του ύπνου. Είναι όνειρο ζωής λέμε.

Αυτά. Επιτρέψτε μου να μην κάνω πάσα. Εξάλλου πιτσιρικάς στο σχολείο έπαιζα ή τον τερματοφύλακα ή τον καθαρόαιμο γκολτζή. Δηλαδή ήμουν άχρηστος ποδοσφαιριστής.

Είναι, είναι, είναι...

Πάνε μήνες τώρα που έχω αρχίσει να βαριέμαι. Ειδικά μετά τα συμβάντα που προανέφερα και τις μέρες που χρειάζομαι, ξέρεις. Θα πεταχτούν τώρα οι γυναίκες της παρέας και θα πουν "δίδυμος δεν είσαι;". Ω ναι.

Που λες βαριέμαι αφάνταστα. Να διαβάσω, να γράψω, να σερφάρω (!), να πεταχτώ μέχρι την Έξτασυ (καφέ στη Σαλαμίνα) που με έχουν πρήξει οι συμμαθητές του γυμνασίου-λυκείου. Βαριέμαι πολλές φορές ακόμα στρώσω το κρεβάτι μου για ύπνο. Και μη βιαστείς να αρχίσεις τα γνωστά όπως "άστα αυτά και άνοιξε κανα βιβλίο" ή "πάρ' τα πόδια σου γιατί κοντεύεις να σαπίσεις". Ειδικά το δεύτερο το ξέρω. Είναι πλήξη, είναι ότι στερεύουν σιγά σιγά ένα σωρό πηγές που είχα. Είναι ότι το ραδιόφωνο έχει γεμίσει με διαφημίσεις και η τηλεόραση δεν δείχνει συχνά άρχοντα των δαχτυλιδιών. Είναι ότι δεν παίζω πια μουσική, είναι ότι μένω τόσα χρόνια στο ίδιο νησί. Είναι ότι ο Ολυμπιακός πάντα θα παίρνει τα πρωταθλήματα όποτε θέλει, είναι ότι ο Πλιάτσικας δεν είναι πια πυξ λαξ. Είναι ότι ο σκύλος μου γερνάει και δε γαυγίζει πλέον τόσο συχνά, είναι οι γάτες που όλη την ώρα τρίβονται και λερώνουν τους τοίχους. Είναι που το αυτοκίνητο πάντα θα είναι ένα βάσανο όταν βρίσκεται στο γκαράζ και όταν θέλει πλύσιμο και όταν θέλει καύσιμα και όταν θέλει τσεκάρισμα. Είναι ότι ο Πειραιάς δεν κατάφερε να με κρατήσει, είναι ότι η Λεμεσός είναι μακριά, είναι ότι τσακώθηκα πριν κανα-δυο χρόνια με τη θάλασσα και πια μόνο την αγναντεύω. Είναι που ο Γιώργος δεν έχει πάρει ακόμα πιάνο, είναι ότι ο καφές ποτέ δε θα είναι αρκετός, είναι τα μπουκάλια που μου γνέφουν. Είναι το τρένο που πάντα αργεί όταν το περιμένω εγώ και τα ενοχλητικά περιστέρια που όλο ψάχνουν για να φάνε. Είναι οι φίλοι που γλιστράνε μια ζωή, είναι και η ζωή που δε γλιστρά ποτέ όταν το θες.

Είναι τόσα και τόσα. Είναι μια απλή και κατανοητή πλήξη. Μην παρεξηγείτε.

Τους ξέρω;

Ε...;

Επειδή...

...δεν υπάρχει πολύς χρόνος για φιλοσοφημένα posts πάρτε αυτό και θέλω σχόλια.

Φιλάρες και καλό μήνα!

Για ένα κομμάτι ψωμί, δικέ μου

Για ένα κομμάτι ψωμί δε φτάνει μόνο η δουλειά
για ένα κομμάτι ψωμί πρέπει να δώσεις πολλά
Δε φτάνει μόνο το μυαλό σου, δε φτάνει μόνο το κορμί σου
το πιο σπουδαίο είναι η ψυχή σου, δικέ μου
έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία, δε φτάνει μόνο η δουλειά

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα και θα τραβιέσαι μ' αυτή μέρα νύχτα
έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις μέχρι να πάψεις να λες "μα τι τρέχει"
έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία, δε φτάνει μόνο η δουλειά

Για ένα κομμάτι ψωμί δε φτάνει μόνο η δουλειά
για ένα κομμάτι ψωμί θα πιεις φαρμάκια πολλά
θα σε πετάνε από δω κι από κει, θα λαχανιάζει η ψυχή σου
θα φτύσεις αίμα από το στόμα, δικέ μου
έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία, δε φτάνει μόνο η δουλειά

Για ένα κομμάτι ψωμί θα 'χεις ξεχάσει πολλά
για ένα κομμάτι ψωμί θα 'χεις πληρώσει ακριβά
Και κάποια μέρα θα σε λύσουν, μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις
θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου
σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν δικέ μου
μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις
θα είναι για σένα αργά

Στίχοι/Μουσική: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

Η τελόραση

Σπίτι, ώρα 20.15.

Κάνω ένα διάλειμμα από το διάβασμα και ανοίγω την τελόραση να χαζέψω κανέναν τηλε-δημοσιογράφο να τσακώνεται μία με τα "σχόλια" και μία με τα "πρόσωπα". Πάνε χρόνια τώρα που απολαμβάνω αυτό το χαμό. Ο Κ να την μπαίνει στον Χ κι από δίπλα ο Τ να πετάει σπόντες στον ένα και στον άλλο, υπονοώντας πως ξέρει ποιός έχει λερωμένη τη φωλιά του, χωρίς όμως να το λέει, κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι. Από την άλλη η Τ με το σταθερό της ύφος να προσπαθεί να δώσει το λόγο στον Π αλλά με βία την εμποδίζει ο Υ.Α.Κ.Γ για να πετάξει τις γνωστές του σπόντες για τα αιώνια προβλήματα που έφερε στην Ε το Π. Είναι η ώρα λοιπόν που όλα τα πένελς ταυτόχρονα έχουν από έναν παρουσιαστή, έναν σχολιαστή, δυο-τρεις υπουργο-βουλευτές, έναν καθηγητή-πρύτανη, έναν αστυνομικό κι έναν φοιτητή που δεν ξέρει να μιλήσει. Όλοι όμως.

Το θέμα γνωστό. Οι καθηγητές-πρυτάνεις προσπαθούν να κρατήσουν τη λεπτή ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στην έδρα τους, στο τηλεοπτικό γόητρο, στην κομματική τους ταυτότητα και στην εκπαιδευτική τους ιδιότητα (αν και γι' αυτό έχω αμφιβολίες), ο παρουσιαστής προσπαθεί να συνέλθει από τις αλλαγές των παραθύρων, οι υπουργο-βουλευτές να παίζουν τένις, οι σχολιαστές τα δικά τους και ο αστυνομικός προσπαθεί να πείσει τον φοιτητή που δεν ξέρει να μιλάει ότι οι μονάδες των ΜΑΤ δεν ήταν προκλητικές στο συλλαλητήριο. Ο φοιτητής δε, αν δεν διαβάζει το κείμενο που του ετοίμασε η παράταξη χωρίς να σταματά και να σκέφτεται, τα χώνει στο κράτος, το σύστημα και τους "μπάτσους". Κι όλο αυτό να πουλάει.

Ε δε με χέζετε;
Πώς διάολο να πάει μπροστά αυτή η τελόραση;

Είμαι απελπισμένος

Εκτός του ότι σκυλοβαριέμαι να διαβάσω, έχω και κάτι μήνες που προσπαθώ να βρω ένα template αντάξιο αυτής εδώ της σελίδας αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Παρακαλώ τις προτάσεις σας εντός των σχολίων. Απαραίτητη η συνοδεία link. Αυτός που θα με πείσει θα κερδίσει γλιφιτζούρι το οποίο θα αγοραστεί με έξοδα της εταιρίας.

Ευχαριστώ.

Έχω πήξει

Μου φαίνεται ότι χρειάζομαι ένα ταξίδι...

Γαβ γαβ...

...και δεν ντρέπομαι καθόλου. Χρειάζεται καμιά φορά ε;

Στροφή στην ποιότητα...

Σαν μέτοχος

Ξέρω. Δεν έχουν και πολλούς φίλους. Περισσότερους "πολέμιους" από αυτούς έχει μόνο ο Νταλάρας στην ελληνική μουσική σκηνή. Στάνταρ αυτό ε.
Για μένα όμως τα Κρίνα αξίζουν κάτι παραπάνω από τα 18 ευρώ που δίνεις για να πάρεις αυθεντικούς τους δίσκους. Κάτι παραπάνω από τις ώρες που ξόδεψα να τα ακούω και να τα φαντάζομαι να ζουν. Και όταν τα είδα στο Λυκαβηττό σα να επιβεβαιώθηκαν μέσα μου ένα σωρό αντεπιχειρήματα για εκείνους που έχουν να λένε για το κοινό τους, για τις εμφανίσεις τους, για το ποτό, για τα "δήθεν" και τα "έτσι". Δεν καλλω κανέναν να αναθεωρήσει. Μου φτάνει ως έχει. Περισσότερες μετοχές σε εμένα. Εγωιστικά, ναι.

Ήταν που μου υπέγραψε και το βιβλιαράκι με ένα ακόμα σκίτσο...

Εσάς...

...τι καλό θας σας φέρει ο Άγιος Βασίλης;