21 January 2007

Για ένα κομμάτι ψωμί, δικέ μου


Για ένα κομμάτι ψωμί δε φτάνει μόνο η δουλειά
για ένα κομμάτι ψωμί πρέπει να δώσεις πολλά
Δε φτάνει μόνο το μυαλό σου, δε φτάνει μόνο το κορμί σου
το πιο σπουδαίο είναι η ψυχή σου, δικέ μου
έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία, δε φτάνει μόνο η δουλειά

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα και θα τραβιέσαι μ' αυτή μέρα νύχτα
έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις μέχρι να πάψεις να λες "μα τι τρέχει"
έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία, δε φτάνει μόνο η δουλειά

Για ένα κομμάτι ψωμί δε φτάνει μόνο η δουλειά
για ένα κομμάτι ψωμί θα πιεις φαρμάκια πολλά
θα σε πετάνε από δω κι από κει, θα λαχανιάζει η ψυχή σου
θα φτύσεις αίμα από το στόμα, δικέ μου
έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία, δε φτάνει μόνο η δουλειά

Για ένα κομμάτι ψωμί θα 'χεις ξεχάσει πολλά
για ένα κομμάτι ψωμί θα 'χεις πληρώσει ακριβά
Και κάποια μέρα θα σε λύσουν, μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις
θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου
σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν δικέ μου
μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις
θα είναι για σένα αργά

Στίχοι/Μουσική: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

18 January 2007

Η τελόραση



Σπίτι, ώρα 20.15.

Κάνω ένα διάλειμμα από το διάβασμα και ανοίγω την τελόραση να χαζέψω κανέναν τηλε-δημοσιογράφο να τσακώνεται μία με τα "σχόλια" και μία με τα "πρόσωπα". Πάνε χρόνια τώρα που απολαμβάνω αυτό το χαμό. Ο Κ να την μπαίνει στον Χ κι από δίπλα ο Τ να πετάει σπόντες στον ένα και στον άλλο, υπονοώντας πως ξέρει ποιός έχει λερωμένη τη φωλιά του, χωρίς όμως να το λέει, κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι. Από την άλλη η Τ με το σταθερό της ύφος να προσπαθεί να δώσει το λόγο στον Π αλλά με βία την εμποδίζει ο Υ.Α.Κ.Γ για να πετάξει τις γνωστές του σπόντες για τα αιώνια προβλήματα που έφερε στην Ε το Π. Είναι η ώρα λοιπόν που όλα τα πένελς ταυτόχρονα έχουν από έναν παρουσιαστή, έναν σχολιαστή, δυο-τρεις υπουργο-βουλευτές, έναν καθηγητή-πρύτανη, έναν αστυνομικό κι έναν φοιτητή που δεν ξέρει να μιλήσει. Όλοι όμως.

Το θέμα γνωστό. Οι καθηγητές-πρυτάνεις προσπαθούν να κρατήσουν τη λεπτή ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στην έδρα τους, στο τηλεοπτικό γόητρο, στην κομματική τους ταυτότητα και στην εκπαιδευτική τους ιδιότητα (αν και γι' αυτό έχω αμφιβολίες), ο παρουσιαστής προσπαθεί να συνέλθει από τις αλλαγές των παραθύρων, οι υπουργο-βουλευτές να παίζουν τένις, οι σχολιαστές τα δικά τους και ο αστυνομικός προσπαθεί να πείσει τον φοιτητή που δεν ξέρει να μιλάει ότι οι μονάδες των ΜΑΤ δεν ήταν προκλητικές στο συλλαλητήριο. Ο φοιτητής δε, αν δεν διαβάζει το κείμενο που του ετοίμασε η παράταξη χωρίς να σταματά και να σκέφτεται, τα χώνει στο κράτος, το σύστημα και τους "μπάτσους". Κι όλο αυτό να πουλάει.

Ε δε με χέζετε;
Πώς διάολο να πάει μπροστά αυτή η τελόραση;

13 January 2007

Είμαι απελπισμένος



Εκτός του ότι σκυλοβαριέμαι να διαβάσω, έχω και κάτι μήνες που προσπαθώ να βρω ένα template αντάξιο αυτής εδώ της σελίδας αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Παρακαλώ τις προτάσεις σας εντός των σχολίων. Απαραίτητη η συνοδεία link. Αυτός που θα με πείσει θα κερδίσει γλιφιτζούρι το οποίο θα αγοραστεί με έξοδα της εταιρίας.

Ευχαριστώ.

11 January 2007

Έχω πήξει


Μου φαίνεται ότι χρειάζομαι ένα ταξίδι...

09 January 2007

Γαβ γαβ...



...και δεν ντρέπομαι καθόλου. Χρειάζεται καμιά φορά ε;

Στροφή στην ποιότητα...

05 January 2007

Σαν μέτοχος



Ξέρω. Δεν έχουν και πολλούς φίλους. Περισσότερους "πολέμιους" από αυτούς έχει μόνο ο Νταλάρας στην ελληνική μουσική σκηνή. Στάνταρ αυτό ε.
Για μένα όμως τα Κρίνα αξίζουν κάτι παραπάνω από τα 18 ευρώ που δίνεις για να πάρεις αυθεντικούς τους δίσκους. Κάτι παραπάνω από τις ώρες που ξόδεψα να τα ακούω και να τα φαντάζομαι να ζουν. Και όταν τα είδα στο Λυκαβηττό σα να επιβεβαιώθηκαν μέσα μου ένα σωρό αντεπιχειρήματα για εκείνους που έχουν να λένε για το κοινό τους, για τις εμφανίσεις τους, για το ποτό, για τα "δήθεν" και τα "έτσι". Δεν καλλω κανέναν να αναθεωρήσει. Μου φτάνει ως έχει. Περισσότερες μετοχές σε εμένα. Εγωιστικά, ναι.

Ήταν που μου υπέγραψε και το βιβλιαράκι με ένα ακόμα σκίτσο...