27 February 2007

Τα πέντε μου



Αποδεχόμενος την πρόσκληση από τον κο Ιππότη της κάθε νύχτας μας, θα γράψω κι εγώ πέντε δικά μου. Αφενός γιατί μου έκανε πάσα ένας καθημερινός σύνδεσμος με τη νύχτα και τα όνειρα και αφετέρου γιατί...είναι μόδα. Μη φανταστείτε και σπουδαίες αποκαλύψεις. Ρωτήστε και τη Μ.

(1)Είμαι μεγάλος λάτρης της ελληνικής μουσικής. Τόσο μεγάλος που όταν οι φίλοι μου άκουγαν 24 ώρες Sabbath, Scorpions, Metalica, Maiden, Stones, Zepelin, Floyd και μύριους άλλους εγώ φτιαχνόμουν με Πυξ Λαξ, Αλεξίου, Μητροπάνο, Πασχαλάκη και Κατσιμίχες. Πιστεύω ότι και από μουσικής και από στιχουργικής άποψης έχουμε απίστευτο πλούτο. Τώρα, μετά από τόσο ψάξιμο στα ελληνικά, έχω μείνει αμόρφωτος στα "βαρβαρικά" και μπορώ με αμηχανία να πω ότι προσφάτως ανακάλυψα τον chris de burg από σπόντα. Από ελληνικά...ρωτήστε με ότι θέλετε.

(2)Η σχέση μου με τον ύπνο και τον καφέ είναι και οι δύο ξεχωριστές. Για τον μεν ύπνο θα μπορούσα να θυσιάσω το φαΐ δύο ημερών (!) για τον δε καφέ ακόμα και τον ύπνο. Είναι και οι δύο σχέσεις πάθους.

(3)Από παιδάκι του γυμνασίου (άντε κι έκτη δημοτικού) έκανα παρέα με κορίτσια. Όλως περιέργως ένιωθα ότι απείχα πολύ από τα αγόρια του κύκλου μου κι έτσι σπανίως τους μίλούσα για γκόμενες και γενικότερες ανησυχίες. Ας είναι καλά οι κολλητές που άκουγαν με ενδιαφέρον ποιά ήταν στο στόχαστρο τον επόμενο μήνα (ποτέ στις ίδιες για τις ίδιες). Σήμερα, πιστεύω ακράδαντα ότι δύσκολα ένας άντρας στην ηλικία μου μπορεί να ερωτευτεί γυναίκα δυνατότερα και περισσότερο από εμένα. Άρα, μπαμπάδες που βλέπετε στο γυμνάσιο τους γιούς σας να συναναστρέφονται πολύ με κοριτσάκια μην ανησυχείτε. Εκτός κι αν έχετε κι άλλες ενδείξεις...
(4)Λατρεύω την Κύθνο, νησί των Κυκλάδων. Αν και δεν έχω αίμα να μοιράσω με αυτό τον τόπο, τον νιώθω σαν δεύτερη πατρίδα μου. Αν έχουμε κανένα Θερμιώτη στην παρέα, ας δώσει το παρόν. Θα με χαροποιήσει πολύ.
(5)Έχω πολλά όνειρα. Ένα από τα μεγαλύτερα είναι κάποτε να κάνω συστηματικά (όχι απαραίτητα σε επαγγελματική βάση) ραδιόφωνο. Στο παρελθόν ασχολήθηκα για ένα καλοκαίρι με τα ερτζιανά, αλλά οι μαθητικές υποχρεώσεις του λυκείου το έκοψαν νωρίς. Αυτός ο έρωτας για το ραδιόφωνο ίσως να είναι μικρότερος από εκείνον που τρέφω για το γυναικείο φύλο αλλά σίγουρα μεγαλύτερος και από του καφέ και από του ύπνου. Είναι όνειρο ζωής λέμε.

Αυτά. Επιτρέψτε μου να μην κάνω πάσα. Εξάλλου πιτσιρικάς στο σχολείο έπαιζα ή τον τερματοφύλακα ή τον καθαρόαιμο γκολτζή. Δηλαδή ήμουν άχρηστος ποδοσφαιριστής.

11 February 2007

Είναι, είναι, είναι...



Πάνε μήνες τώρα που έχω αρχίσει να βαριέμαι. Ειδικά μετά τα συμβάντα που προανέφερα και τις μέρες που χρειάζομαι, ξέρεις. Θα πεταχτούν τώρα οι γυναίκες της παρέας και θα πουν "δίδυμος δεν είσαι;". Ω ναι.

Που λες βαριέμαι αφάνταστα. Να διαβάσω, να γράψω, να σερφάρω (!), να πεταχτώ μέχρι την Έξτασυ (καφέ στη Σαλαμίνα) που με έχουν πρήξει οι συμμαθητές του γυμνασίου-λυκείου. Βαριέμαι πολλές φορές ακόμα στρώσω το κρεβάτι μου για ύπνο. Και μη βιαστείς να αρχίσεις τα γνωστά όπως "άστα αυτά και άνοιξε κανα βιβλίο" ή "πάρ' τα πόδια σου γιατί κοντεύεις να σαπίσεις". Ειδικά το δεύτερο το ξέρω. Είναι πλήξη, είναι ότι στερεύουν σιγά σιγά ένα σωρό πηγές που είχα. Είναι ότι το ραδιόφωνο έχει γεμίσει με διαφημίσεις και η τηλεόραση δεν δείχνει συχνά άρχοντα των δαχτυλιδιών. Είναι ότι δεν παίζω πια μουσική, είναι ότι μένω τόσα χρόνια στο ίδιο νησί. Είναι ότι ο Ολυμπιακός πάντα θα παίρνει τα πρωταθλήματα όποτε θέλει, είναι ότι ο Πλιάτσικας δεν είναι πια πυξ λαξ. Είναι ότι ο σκύλος μου γερνάει και δε γαυγίζει πλέον τόσο συχνά, είναι οι γάτες που όλη την ώρα τρίβονται και λερώνουν τους τοίχους. Είναι που το αυτοκίνητο πάντα θα είναι ένα βάσανο όταν βρίσκεται στο γκαράζ και όταν θέλει πλύσιμο και όταν θέλει καύσιμα και όταν θέλει τσεκάρισμα. Είναι ότι ο Πειραιάς δεν κατάφερε να με κρατήσει, είναι ότι η Λεμεσός είναι μακριά, είναι ότι τσακώθηκα πριν κανα-δυο χρόνια με τη θάλασσα και πια μόνο την αγναντεύω. Είναι που ο Γιώργος δεν έχει πάρει ακόμα πιάνο, είναι ότι ο καφές ποτέ δε θα είναι αρκετός, είναι τα μπουκάλια που μου γνέφουν. Είναι το τρένο που πάντα αργεί όταν το περιμένω εγώ και τα ενοχλητικά περιστέρια που όλο ψάχνουν για να φάνε. Είναι οι φίλοι που γλιστράνε μια ζωή, είναι και η ζωή που δε γλιστρά ποτέ όταν το θες.

Είναι τόσα και τόσα. Είναι μια απλή και κατανοητή πλήξη. Μην παρεξηγείτε.

08 February 2007

01 February 2007

Επειδή...

...δεν υπάρχει πολύς χρόνος για φιλοσοφημένα posts πάρτε αυτό και θέλω σχόλια.

Φιλάρες και καλό μήνα!