Χθες το απόγευμα κατά τις έξι ήρθε η μάνα μου από το πατρικό στο σπίτι μου. Με έβαλε να κάτσω απέναντί της, με ανάγκασε εμμέσως πλην σαφώς να πάρω το σοβαρό το ύφος και να την ακούσω προσεκτικά σε αυτό που είχε να μου πει.
-Παιδί μου τώρα που θα φύγω να βγεις έξω να μαζέψεις όλα τα πράγματά σου. Ρούχα απλωμένα, παππούτσια... όλα. Τα δικά σου πράγματα. Το βράδυ να μη μείνει τίποτα έξω, μου το υπόσχεσαι; Τα άλλα τα έχω μαζέψει εγώ.
Κατάλαβα από την πρώτη κιόλας φράση. Από εκείνο το σχεδόν παραπονιάρικο "παιδί μου", που στην περίπτωση αυτή θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως "μην κάνεις καμιά μαλακία...", κατάλαβα ότι αύριο είναι εκείνη η μέρα. Περνάει- λέει- ο Ταξιάρχης και γράφει όποιων τα πράγματα δει (σσ. έξω από το σπίτι) και κάποια στιγμή (φαντάζομαι στο προσεχές μέλλον) έρχεται εξ' ουρανού και τον μαζεύει από τον φοβερό μας κόσμο και τον παίρνει μαζί του. Τούτ' έστιν ο σημειωμένος εις το τεφτέριον μας αφήνει χρόνους και αυτό είναι κάτι από τα τελευταία που θέλει μια μάνα από τον κανακάρη της. Όπως και η γιαγιά μου (Σμυρνιά γαρ) έτσι και η μάνα μου θυμάται ακόμα εκείνο το- πώς το λέμε γαμώτο- "παράδοση" και φροντίζει έντεχνα να μας το φυτεύει στο πίσω μέρος του κρανίου μας ευελπιστώντας ότι θα βγάλει ρίζες και καρπούς που θα φτάσουν και για τις επόμενες γενιές. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι έχει ήδη πέσει μεγάλη πείνα.
Χρόνια πολλά Μιχαέλα, Μιχάλη, Αγγελική, Άγγελε, Σταματίνα, Σταμάτης, Γαβριέλα, Γαβριήλ, Ραφαέλα, Ραφαήλ, Στρατηγούλα, Στρατηγέ, Ταξιάρχη...
2 comments:
Σε καλωσορίζω καλή μου Πυθία.
Η παράδοση είναι καλό να υπάρχει. Σε δένει με το παρελθόν σου. Παλιά τα πίστευαν αυτά. Εσύ κάνε τα και ας μην πιστεύεις. Είναι θέμα παράδοσης, συνέχισης της ελληνικής κουλτούρας. Εμένα άλλωστε κάτι τέτοια μου προκαλούν μια νοσταλγία. Έχω μάλιστα και ένα βιβλίο που αναφέρέται σε χριστουγεννιάτικες παραδόσεις.
Post a Comment