Όπως και να' χει

Γυρνάω το κεφάλι να συλλάβω την εικόνα της. Αιώνες στο ίδιο σημείο μου μοιάζει σα να έχει πιαστεί. Και το χειρότερο, όσες φορές κι αν τη σκαρφαλώσω πάλι δεν καταφέρνω να την κάνω να ξεμουδιάσει. Να την αρπάξω και να τη βγάλω μία βόλτα, να της χτυπήσω την πλάτη με συμπάθεια, να την πιάσω από το χέρι και να κατέβουμε να δει κι αυτή λίγο από κοντά τη θάλασσα. Όσοι την αγάπησαν, εκτιμώ, θα είχαν το ίδιο πρόβλημα, μόνο που θα το εξέφραζαν αλλιώς. Άλλος θα ήθελε να της δώσει λεφτά για να τη δει στολισμένη και καλοφτιαγμένη- σκέτη κοκκέτα. Εκείνη να μαγνητίζει τα επίδοξα βλέμματα μέσα στη νύχτα της Αθήνας, να της σφυρίζουν οι περαστικοί κι εκείνος να καμαρώνει που μόνο αυτός την κατάφερε έτσι. Άλλος θα της έγραφε ποιήματα και θα της κρέμαγε λουλούδια να τη δει να ανθίζει μαζί με την άνοιξη. Ίσως και να της έπαιζε και λίγη μουσική με το βιολί του στα σκαλάκια εκεί στα προπύλαια ή στη σημαία που βλέπει το βορρά. Άλλος απλά θα την αγνάντευε μερόνυχτα στα μάτια.

Όπως και να' χει είναι σκληρό. Και άδικο συνάμα. Να αγαπάς τόσο πολύ, να τα ζωγραφίζεις όλα στο χρώμα της κι εκείνη να είναι συνεχώς μουδιασμένη και ακίνητη, στο ίδιο πάντα μέρος, με το ίδο πάντα βλέμμα. Να κολυμπάει στα φώτα χίλιων δρόμων και να πιστεύει πως ήρθε η ώρα της να βρει αυτό που της αξίζει. Προφανώς κάπου αλλού. Για σένα όμως, δεν αλλάζουν αυτά. Για σένα θα είναι πάντα στο ίδιο μέρος.