Το μάτι της Έρσας

Θα ξεκινήσω απλά: έχω μια φίλη που τη λένε Έρσα. Η Έρσα λοιπόν σπουδάζει φαρμακευτική στην Αγγλία και σε δύο περίπου χρόνια- καλώς εχόντων των πραγμάτων- παίρνει πτυχίο*. Αντιθέτως εγώ σε δύο περίπου χρόνια θα στήνομαι στην ουρά για να αιτηθώ μια αναλυτική βαθμολογία η οποία θα πιστοποιεί πόσες μαλακίες έκανα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Τέλος πάντων.

Η Ερσα που λέτε σήμερα μου έστειλε τον μεγάλο της καημό: έφραξε, λέει, ο δακρυκός της πόρος...! Αυτό προκαλείται, λέει, από μικρόβια, ιούς, μύκητες και τα σχετικά αλλά και από χρήση ρινικών εκνεφωμάτων... Τι είναι αυτό; Το μάτι μας έχει κάτι σακουλάκια που μαζεύουν τα φυσιολογικά μας δάκρυα. Ο σωλήνας λοιπόν που διοχετεύει τα δάκρυα εκει έχει φράξει, έτσι το ένα μάτι της, το εν λόγω, έχει γεμίσει δάκρυα. Η λύση;--->Νοσοκομείο, να της ξεβουλώσουν το σωλήνα με μια βελόνα.

Βέβαια, κατα τους ισχυρισμούς της δεν είναι πια και τίποτα τραγικό, απλά ενοχλεί. Το είχε ξαναπάθει όταν ήταν μικρή.

Περαστικά Έρσα...

*αν δεν παραμείνει "κλαίουσα ιτιά"...

η φωτογραφία είναι μια ευγενική προσφορά της Έρσας και απεικονίζει το πρησμένο κι άρρωστο μάτι της

American V

Δεν ξέρω ποιοί από τους αναγνώστες μας ακούνε μουσική. Και όταν λέω μουσική δεν εννοώ "ό,τι παιζει το ραδιόφωνο" ούτε " ό,τι ακούμε όταν κατεβαίνουμε την Πειραιώς και την Ποσειδώνος". Εννοώ να ακούνε πραγματικά μουσική (είτε αγαπάνε την ροκ, είτε την ποπ είτε τα ρεμπέτικα της κατοχής). Να γνωρίζουν τους δημιουργούς της μουσικής αυτής καθώς και να καταλαβαίνουν "για τι πραμα μιλάει" το κάθε τραγούδι. Δεν είναι δύσκολο δα...

Εγώ, πάει καιρός τώρα, που δεν ξεκολλάω το αυτί μου από αυτό τον δίσκο. Ένας δίσκος γεμάτος άκουστικές μπαλάντες και "ξεπερασμένους στίχους" που όμως κυκλοφόρησε μόλις το 2006 και έχει τις τελευταίες ηχογραφήσεις του μεγάλου αυτού Johnny Cash. Κομμάτια όπως το I'm Free From The Chain Gang Now ή το On the Evening Train καθώς και το κλασικό πλέον Hurt ξέρουν καλά να σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο. Όσοι είστε φαν της ακουστικής μπαλάντς και της κάντρι μουσικής σκηνής αρχίστε να νιώθετε ενοχές που δεν υπάρχει στη δισκοθήκη σας (ή έστω στον υπολογιστή σας...).

Αυτοί μας κυβερνάνε!

Είπα τώρα που βρήκα το κόλπο με τα βιντεάκια να μην το παραχέσω ποστάροντας συνέχεια τέτοια. Εύκολα όμως παρασύρεται κανείς. Ειδικά όταν επιβεβαιώνονται εκείνα για τα οποία ισχυρίζεται, για τα οποία φωνάζει και καλεί τον λαό να ξυπνήσει, εκείνα για τα οποία αγωνίζεται χρόνια τώρα κόντρα στη σαπίλα του κατεστημένου και στον δικοματισμό. Κόντρα στα αλλοτριωμένα πολιτικά και κατά συνέπεια κοινωνικά πλαίσια. Κόντρα στον εξανδραποδισμένο πολιτικό...

Δίκαιο δεν έχω....;

Ρε μαλάκα....

-Εντάξει μωρέ μαυράκι πουλάτε, πώς κάνετε έτσι...

Πλήττω...

...τόοοοοσο πολύ, που λέω να δώσω για Proficiency το Σάββατο που μας έρχεται.

Έξω λέμε...

Σαν σήμερα, με την κορύφωση των επισοδίων στην αθήνα το 1973, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση του καθεστώτος που έφερε την Ελλάδα πίσω σε πολλούς τομείς, κυρίως στον πνευματικό. Αν και το 1974 έχασε την εξουσία, πρόλαβε να φέρει στην Κύπρο μαζί και στην Ελλάδα μία από τις μεγαλύτερες δυστυχίες της: το κυπριακό δράμα...
Ήρωες υπήρξαν πολλοί και για πολλά χρόνια. Θυσίες συνέχισαν να γίνονται είτε σιωπηλά είτε φανερά. Ο κόσμος συνέχισε να εμπνέεται και να δημιουργεί. Μέχρι που ξεγελάστηκε κι αυτός από το παρελθόν του. Τελευταίοι Έλληνες ήρωες υπήρξαν ο Τάσσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού που έπεσαν μαχόμενοι για το ελληνικό σύμβολο.

Μια τέτοια εκπομπή ήταν και η χθεσινή. Αφιερωμένη.
Ευχαριστώ όσους με άκουσαν.

Η βλακεία

Επειδή στερούμαι ενδιαφερόντων, έμπνευσης, στόχου, σκοπού, κεφιού,δμιουργικότητας, δραστηριοποίησης σε κάθε τομέα καθώς και κριτικής σκέψης αυτή την περίοδο, μου είναι λίγο δύσκολο να κάνω αξιόλογα ποστς (ναι, λες και παλιά ήμουν αξιόλογος...τέσπα).

Ωστόσο θα ήθελα να σας πω με ένα και μόνο λινκ, πώς είναι η πνευματική μου κατάσταση αυτή τη στιγμή που σας γράφω...

Δείτε: http://www.badgerbadgerbadger.com/

Ευχαριστώ τον φίλο Deadend για το λίνκ. Με άγγιξε...

ΤΟ ποστ.-

Σερφάροντας στα γνωστά μου στέκια, διάβασα ένα ποστ σε κάποιο μπλογκ το οποίο εύκολα και δικαιολογημένα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με την απόλυτη έννοια του "εθνικιστικού"...

Όμως πολύ το γουστάρω ρε γαμώτο!

Δείτε: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=alexia-vicky&pid=1293#vc

What have I become....

I hurt myself today

to see if I still feel

I focus on the pain

the only thing that's real.

The needle tears a hole

the old familiar sting

try to kill it all away

but I remember everything.

What have I become?

my sweetest friend

everyone I know

goes away in the end.

and you could have it all

my empire of dirt

I will let you down

I will make you hurt.

I wear this crown of thorns

upon my liar's chair

full of broken thoughts

I cannot repair.

Beneath the stains of time

the feelings disappear

you are someone else

I am still right here.

What have I become?

my sweetest friend

everyone I know

goes away in the end

and you could have it all

my empire of dirt

I will let you downI

will make you hurt

If I could start again

a million miles away

I would keep myself

I would find a way...

Σιγουριά

Δώδεκα χρόνια μετά διαλύθηκε η όποια αμφιβολία είχα για το αν αυτός είναι όντως αδερφός μου. Παρόλες τις διαφωνίες, παρόλους τους (ελαφριάς μορφής) τσακωμούς, παρόλες τις παραξενιές μου που δεν ειναι και δικιές του, παρόλο που χάνω(προς το παρόν) στη Μονόπολη και τον αξιολογώ ως τον πιο κωλόφαρδο επιχειρηματία που έχει περάσει από το τραπέζι μου, τουλάχιστον σε σχέση με εμένα, τώρα ξέρω ότι αυτός είναι δικός μου αδερφός.

Το μόνο που μου μένει να ελπίζω ότι δεν θα ερωτευτούμε την ίδια γκόμενα στο μελλον...

Δεν άντεξα

ήταν Microsoft...

Ο Ταξιάρχης

Χθες το απόγευμα κατά τις έξι ήρθε η μάνα μου από το πατρικό στο σπίτι μου. Με έβαλε να κάτσω απέναντί της, με ανάγκασε εμμέσως πλην σαφώς να πάρω το σοβαρό το ύφος και να την ακούσω προσεκτικά σε αυτό που είχε να μου πει.
-Παιδί μου τώρα που θα φύγω να βγεις έξω να μαζέψεις όλα τα πράγματά σου. Ρούχα απλωμένα, παππούτσια... όλα. Τα δικά σου πράγματα. Το βράδυ να μη μείνει τίποτα έξω, μου το υπόσχεσαι; Τα άλλα τα έχω μαζέψει εγώ.
Κατάλαβα από την πρώτη κιόλας φράση. Από εκείνο το σχεδόν παραπονιάρικο "παιδί μου", που στην περίπτωση αυτή θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως "μην κάνεις καμιά μαλακία...", κατάλαβα ότι αύριο είναι εκείνη η μέρα. Περνάει- λέει- ο Ταξιάρχης και γράφει όποιων τα πράγματα δει (σσ. έξω από το σπίτι) και κάποια στιγμή (φαντάζομαι στο προσεχές μέλλον) έρχεται εξ' ουρανού και τον μαζεύει από τον φοβερό μας κόσμο και τον παίρνει μαζί του. Τούτ' έστιν ο σημειωμένος εις το τεφτέριον μας αφήνει χρόνους και αυτό είναι κάτι από τα τελευταία που θέλει μια μάνα από τον κανακάρη της. Όπως και η γιαγιά μου (Σμυρνιά γαρ) έτσι και η μάνα μου θυμάται ακόμα εκείνο το- πώς το λέμε γαμώτο- "παράδοση" και φροντίζει έντεχνα να μας το φυτεύει στο πίσω μέρος του κρανίου μας ευελπιστώντας ότι θα βγάλει ρίζες και καρπούς που θα φτάσουν και για τις επόμενες γενιές. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι έχει ήδη πέσει μεγάλη πείνα.

Χρόνια πολλά Μιχαέλα, Μιχάλη, Αγγελική, Άγγελε, Σταματίνα, Σταμάτης, Γαβριέλα, Γαβριήλ, Ραφαέλα, Ραφαήλ, Στρατηγούλα, Στρατηγέ, Ταξιάρχη...

Η θράκα

Τόσα βιβλία που αγόρασα από τον περασμένο χειμώνα και άλλα τόσα που ξέθαψα στην αρχή του φθινοπώρου από τα μπαουλοντίβανα του πατέρα, θα μπορούσαν να με είχαν ξεστραβώσει αν τα είχα διαβάσει. Κι όμως, το μόνο που μου προσέφεραν μέχρι στιγμής είναι κάποιους παραπάνω μύες στα μπράτσα, όταν αποφάσιζα να ξεσκονίσω τα ράφια του δωματίου. Τώρα που μπήκε ο χειμώνας λέω, πως αν δε διαβάσω τουλάχιστον τα μισά μέχρι τα τέλη του Γενάρη, να εκμεταλλευτώ τις χημικές ιδιότητες του χαρτιού, να κάνω μια καλή θράκα και να γλιτώσω λίγο πετρέλαιο και λίγο ρεύμα. Στη χειρότερη, να ψήσω κανα λουκάνικο, να φωνάξω και δυο φίλους και να πλακωθούμε στα κρασιά. Ρε δε πα' να είναι και ο Μάρκεζ που υπογράφει. Αφού έτσι κι αλλιώς κοντεύω να τα αποσβέσω.

Αμ δεν είνε...

Περίοδος δυνατών βροχών.
Κυριακή.Σαλαμίνα, Λεωφόρος Ιπποκράτους.
Ένας φιλότιμος οδηγός μέ ό,τι μέσο διαθέτει στο αυτοκίνητο και έχοντας εξαπατηθεί από το φαίνεσθαι της περιοχής, φροντίζει να πληροφορίσει τους συμπάσχοντες ότι το δρομάκι που περνά δίπλα από το σπίτι μου βρίσκει τοίχο και δεν προσφέρεται για μαγκιές και εξυπνάδες.

Εγώ τον παραδέχομαι πάντως.

Και καλά...

Και καλά τώρα εγώ έχω κάτι να πω...
Κουβέντα να γίνεται βρε αδερφέ.