Γιατρέ;

Κατά την περίοδο της χρόνιας κατάληψης της σχολής μου συνέβησαν κάμποσα παρατράγουδα. Ένα από αυτά είναι και το ότι ξεκίνησα διάβασμα. Μην τρομάζετε αθώοι και κοινοί θνητοί. Δεν εννοώ διάβασμα της σχολής (έλεος), αλλά λογοτεχνικών βιβλίων, περιοδικών, διαδικτυακών θέσεων κλπσκ. Αλλά κυρίως λογοτεχνικών. Έτσι, ενώ η σχολή μου είναι κλειστή περίπου τρεις εβδομάδες εγώ κατάφερα και διάβασα έναν Αλχιμιστή, έναν Σιντάρτα, μία γυναίκα που πέθανε δύο φορές, ένα αγγιγμα του χρόνου, μία μπλε ώρα και κατάφερα να φέρω εις πέρας ένα λάθος τρένο για πολλοστη φορά, ένα τρύπιο ταβάνι, τη συμπαθέστατη τρέλα και παράνοια της Κατερίνας μέσα από την Οδύσσεια και ένα τέυχος της Λέξης (εκείνο με τον Ελύτη-το άλλο βγήκε ή ακομα;). Τώρα βέβαια είμαι να επιλέξω ανάμεσα σε δύο άλλους άθλους: Τον καιρό των Χρυσανθέμων του κου Ελευθερίου ή την Ανατροπή του κου Θέμελη. Εν τω μεταξύ σφήνα μπαίνει και ο Έκο με το νησί της προηγούμενης ημέρας το οποίο έκλεψα από τη Φ επειδή μου άρεσε το εξώφυλλο (στην ουσία των πραγμάτων πάντα).

Γιατρέ είμαι σοβαρά;